Όμορφη πόλη άσχημα καίγεσαι Γιωργος Σαρρής

ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

‘Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο
μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Madnifesto

Δεκέμβριος 13, 2008 by mathitikiprotovoulia

"Εμείς σαν νέοι, μαθητές, φοιτητές,
μελλοντικοί πολίτες αυτού του μπάχαλου
που ονομάζεται Ελλάδα,
ελπίζουμε να ζούμε την Πρεμιέρα.
Την Πρεμιέρα του πεσίματος αυτής της Βαβυλώνας,
αυτής της ψεύτικης Βαβυλώνας.
Θέλουμε επιτέλους να καταλάβετε ότι δεν είμαστε
τα προβατά σας. Δεν είμαστε κανενός τα πρόβατα.
Θέλουμε επιτέλους να ζήσουμε,
να ζήσουμε τη ζωή που μας κρύβετε,
τη ζωή που μας κουκουλώνετε,
τη ζωή που χάνουμε,
τη ζωή που επιθυμούμε.
Θέλουμε να μπορούμε να ζήσουμε
λεύτεροι, χωρίς φόβο εάν είμαστε
μουσουλμάνοι, χριστιανοί, ινδουϊστές,
χωρίς φόβο εάν είμαστε
λευκοί, μαύροι, κίτρινοι
χωρίς φόβο εάν είμαστε
αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι,
χωρίς φόβο εάν δεν έχουμε λεφτά
χωρίς φόβο εάν δεν έχουμε δικό μας σπίτι
χωρίς φόβο εάν δεν έχουμε το πιο ακριβό αμάξι
χωρίς φόβο εάν δεν έχουμε κάτι να δείξουμε
χωρίς φόβο για το τι θα πουν οι γύρω μας
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,
κάτι που έχετε ξεχάσει εσείς οι “μεγάλοι”
οι “σοφοί” και εσείς που έχετε “εμπειρίες”.
Εσείς που είσαστε η γενιά του Πολυτεχνείου
σκουριάσατε. Οι δήθεν εξεγερμένοι που
τώρα δε θέλετε να σηκωθείτε από τον καναπέ
του σπιτιού σας, από την TV σας, από αυτή
την άθλια “βολεμένη” ζωούλα σας.
Εσείς που δεν αγαπάτε πια, που δεν νοιάζεστε,
που δεν έχετε τύψεις, που δεν αντιδράτε,
που μόνο πουλάτε και αγοράζετε, που μόνο μολύνετε,
που μόνο γιορτάζετε, που μόνο δείχνετε.
Εσείς που λέτε πρέπει να υπάρξει αυτή η αλλαγή
αλλά τίποτα δεν κάνετε;

Και εσείς που λέτε ότι δεν έχουν νόημα αυτά,
και εσείς που λέτε ότι τους ίδιους αγώνες κάνατε,
και εσείς που λέτε ότι θα μας φάει το σύστημα,
ΕΜΕΙΣ απαντάμε ότι όσοι είναι να λακήσουν ας λακήσουν.
Και όσοι κρατηθούμε. Και όσοι αντέξουμε.
Και όσοι έρθουν, συνεχιστές.

Νομίζαμε ότι είσασταν δίπλα μας.
Γονείς. Νομίζαμε. Μην ανυσηχήτε όμως.
Δεν θα σας ξαναενοχλήσουμε. Θα σας αφήσουμε
μονάχους στη πίκρα σας. Στο μικρό σας φαίνεσθαι
ενώ εμείς θα παλεύουμε για το μεγάλο μας είναι.
Ένα είναι που δε βλέπει λεφτά, πλούτο, καταγωγή,
δέρμα ή πιστεύω. Ένα είναι που βλέπει στην αξιοπρέπεια
ενός ανθρώπου, στον άνθρωπο.

Όσα ΜΑΤ και να μας στέλνετε για καταστολή
των πορειών μας, όσους τρομονόμους και να ψηφίζετε,
όσα, όσους, όσο… εμείς θα αντιστεκόμαστε.
Θα αντιστεκόμαστε στο πεθαμένο μέλλον μας.
Θα αντιστεκόμαστε για πάντα.

Αυτό που έγινε δεν θα ξεχαστεί, ούτε θα περάσει
με το γιάτρεμα του χρόνου που εσείς πολύ καλά ξέρετε,
ούτε με το να το κλείσουμε για τον εαυτούλη μας.

Θα έρθει η ώρα που θα υψώσουμε τις αδυναμίες μας,
τις ανασφάλειές μας, της ήττες μας, της νίκες μας,
της στενοχώριες μας, της χαρές μας, τις πίκρες μας,
τις τύψεις μας, τη ζωή που θέλαμε να ζήσουμε,
την αντίληψη που κουβαλάμε, την αντίληψη που κουβαλάγαμε.
Και τότε ο χρόνος δε θα έχει σημασία, γιατί ο χρόνος
μας περιμένει να ξαναβγούμε στους δρόμους,
και ας γυρνάει προς τα πίσω, πιο πολύ κουράγιο βρίσκουμε,
πιο μεγάλο ζήλο, και θα ξαναβγούμε στους δρόμους,
με τρελούς, με μικρούς, με μεγάλους, με ανήμπορους και δυνατούς,
και δε θα μας χωράτε, ούτε εσείς ούτε οι δρόμοι
και δε θα μας χωράνε οι πόλεις, και θα ‘μαστε πιο δυνατοί,
πιο πολλοί ακόμα και απ’ τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Γι’ αυτό αδέρφια μη σκύβετε κεφάλι,
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ πάλι και πάλι και πάλη.

Και αν αργήσει ο χρόνος, θα περιμένουμε,
και αν αργήσει ο χρόνος δε θα κουραστούμε.
Και αν πέσουμε, δεν θα πέσουμε στα γόνατα,
και αν πέσουμε θα ξανασηκωθούμε.
Γιατί όσο παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας,
τόσο ο θάνατος έχει λιγότερη αξία.

Και θα λέμε, έφτασε ο καιρός,
Και θα λέμε, ήρθε η ώρα.

Δεν υπογράφουμε σαν Μαθητική Πρωτοβουλία,
δεν υπογράφουμε για μικρό-αναγνώριση και συμφέροντα
υπογράφουμε σαν ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ, σαν ΕΦΗΒΟΙ, σαν ΝΕΟΙ,
σαν ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, σαν ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ,
σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ πάνω απ’ όλα."

http://mathitikiprotovoulia.wordpress.com/

Eτούτη η εποχή

Σε τούτη εδώ την εποχή
είναι αμάρτημα βαρύ
να σαι στην εφηβεία
«Μην αγαπάς μην περπατάς
πολλά δεν κάνει να ρωτάς
ζήσε στην απορία»

κι εγώ που έφηβη καρδιά
κρύβω στα στήθια μου βαθιά
-κι ας δείχνει άλλα το βλέμμα-
τα είδωλά μου από πηλό
ανακαλώ και τα φιλώ
τα χείλη στάζουν αίμα

Και μέσα μου επαναστατώ
μια πέτρα πιάνω και πετώ
στου κόσμου τη βιτρίνα
αν γκρεμιστούν «τα σταθερά»
των συνειδήσεων τα νερά
θα ταραχθούν κι εκείνα

Ετούτη εδώ η εποχή
σου κλέβει χρόνο απ’ τη ζωή
κι απ’ την ανάσα αέρα
και σ’ αναγκάζει πιο νωρίς
να αποδεχτείς όσα μπορείς
να αλλάξεις κάποια μέρα
{Χρίστος}
http://luogointerno.blogspot.com/

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

"Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο


Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος

Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.
........................................................."
Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

Ακούω την Αγάπη

Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου
Ακούω το γέλιο σου ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω τους ήλιους και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου ακούω τις λύπες σου

Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου
Τους εραστές και τους τρελούς
που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
...
Ακούω την Αγάπη
{Τρύπες / Γ. Αγγελάκας}

Αργοπεθαίνει

ποίημα του Pablo Neruda
  

Αργοπεθαίνει   
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,   
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,   
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,   
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. 
Αργοπεθαίνει   
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,   
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, 
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. 
Αργοπεθαίνει   
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,   
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,   
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,   
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. 
Αργοπεθαίνει   
όποιος δεν ταξιδεύει,   
όποιος δεν διαβάζει,   
όποιος δεν ακούει μουσική,   
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. 
Αργοπεθαίνει   
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,   
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,   
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. 
Αργοπεθαίνει   
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,   
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. 
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. 
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας. 
Με τις θερμότερες ευχές μου για άληκτες προοπτικές, όπως ο χρόνος δεν έχει τέλος 

Ο νικημένος

Στίχοι - Μουσική: Πάνος Τζαβέλλας

Φυσά στις στέγες του ντουνιά
με σηκωμένο το γιακά
πικρός διαβάτης περπατά
κλαίει, γελά, παραμιλά
Πώς μας τη φτιάξαν τη ζωή
μίση πολέμοι και καπνοί
βρωμίζει ο φασισμός τη γη
σαν κότες σφάζονται οι λαοί
κι εμείς στον ύπνο το βαθύ

Φτιασιδωμένη η ψευτιά
γυρνά στους δρόμους και γελά
μπουτίκ, βολάν και ξιπασιά
Προπό, λαχεία, διαφθορά
Κι άλλοι με ιδρώτα το ψωμί
κι άλλοι πουλάν μισοτιμή
πατρίδα λευτεριά τιμή
αρκεί να πιάσουν την καλή
να γίνουν υπουργοί

Ήμασταν ζωντανοί νεκροί
μας δίνανε μ’ ανταλλαγή
τη μπόμπα την ατομική
Το Ισραήλ για να σωθεί
ακόμα ο στόλος ναυλοχεί
γεμάτη πόρνες η ακτή
κι αν φύγανε οι Γερμανοί
ήρθαν οι Αμερικανοί
καινούρια πάλι κατοχή

Η CIA βαρά νταγερέ
χόρευε νάιλον υπουργέ
σαν καραγκιόζης στο μπερντέ
κι εσύ να κλαις πικρέ λαέ
κι ο Βάρναλης μας το ’χε πει
χωρίς καμιά περιστροφή
στης Χούντας το αλισβερίσι
λεύτερο ήταν το χασίσι
ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει

Γλυκοχαράζει στα βουνά
μοσχοβολούν τα γιασεμιά
τραγούδι αρχίζουν τα πουλιά
γελά η θάλασσα πλατιά
κι εμείς οικόπεδα και Ι.Χ
ψυγεία έπιπλα TV
κουτόχορτο με πληρωμή
και δίπλα φεύγει η ζωή

Ξυπνήστε
Ξυπνήστε νέες, ξυπνήστε νιοί
βγέστε απ’ του τάφου τη σιωπή
δείτε του κόσμου τη ντροπή
γίνετε χίλιοι κεραυνοί
και κάψτε μας ή σώστε μας
γλιτώστε μας, ή θάψτε μας

Όχι στο όνομά μας!

Πέμπτη, Νοέμβριος 20, 2008

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω (υπό διαμόρφωση) κείμενο.

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”. –Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω” - Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

Το όνομά μου είναι εξέγερση

Με λένε εξέγερση.

Η ηλικία μου απροσδιόριστη. Πρέπει να γεννήθηκα τότε που φύτρωσε το παράπονο στο στήθος του σκλάβου και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με αλυσίδες, με θυσίες με ανισότητες.

Με λένε εξέγερση.

Απόκτησα χίλια πρόσωπα, πότε γροθιά, πότε κραυγή, πότε παράπονο, πότε οδόφραγμα, πότε ντουφέκι, πότε πλακάτ και πύρινος λόγος, μα πάντα παρούσα και καλπάζουσα στα σταυροδρόμια της ιστορίας.

Με λένε εξέγερση.

Έγινα τραγούδι στα χείλη των κυνηγημένων, σημαία στους ιστούς των καταπιεσμένων, συνείδηση των θυμάτων και υποσυνείδητο των θυτών. Έθνος μου όλα τα έθνη της γης και χώμα μου το σώμα των μυριάδων σκοτωμένων στο όνομά μου.

Με λένε εξέγερση.

Αφουγκράστηκα τους μύχιους πόθους της ανθρώπινης δυστυχίας και έγινα αποκούμπι, λυτρωτής και φωτοδότης σε καθημερινούς Γολγοθάδες που γίνονταν Αναστάσεις και Λυτρώσεις. Έγινα αμέτρητες φορές το καθαρτήριο της ανθρώπινης συνείδησης, η νέα αυγή σ' έναν κόσμο σκοτεινό και απάνθρωπο.

Με λένε εξέγερση.

Γύρισα όλα τα μέρη του κόσμου. Άλλοτε στη Ναζαρέτ, άλλοτε στην Αγία Πετρούπολη κι άλλοτε στην Τιεν Αν Μεν. Έγινα έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, κατάληψη στο κάστρο της Βαστίλης. Μάης παριζιάνικος, άνοιξη της Πράγας, ροβόλημα στους δρόμους της Αβάνας. Πότε σπαθί στα χέρια του Σπάρτακου, πότε βόλι στο καριοφίλι του Καραϊσκάκη, πότε λόγος θεϊκός στης Ιερουσαλήμ τα τείχη, πότε αντάριασμα στου Βιετνάμ τους ορυζώνες, πότε σφεντόνα παιδική στης Παλαιστίνης την Ιντιφάντα και πότε ανοιγμένο κεφάλι στου Σιάτλ το μετερίζι.

Με λένε εξέγερση.

Αδίκησα και αδικήθηκα, εμπιστεύτηκα και απογοητεύτηκα, ξεκίνησα μα δεν τερμάτισα, κοιλοπόνεσα μα δεν γέννησα, γονάτισα μα σηκώθηκα, γιατί ταυτίστηκα με τους ανθρώπους, γιατί είμαι δικό τους έργο.

Με λένε εξέγερση.

Κι ήμουνα πάντα κοντά σας, έγινα σύντροφός και ιδρώτας στην πονεμένη πορεία σας στο χρόνο. Ήμουνα πύρινα λόγια Βελεστινλήδων στα Βαλκάνιά, τα ματωμένα στάρια στα Κιλελέρ, τα νεκρά κορμιά των καπνεργατών στη Σαλονίκη του '36. Κι έπειτα έγινα ΟΧΙ βροντερό στα χείλη τους και αντάρτικο τραγούδι στα θρυλικά βουνά τους. Αργότερα πυρπόλησα τις καρδιές τους στη Λευκωσία και την Κερύνεια, κι έγινα αγώνας ανένδοτος και βήμα γοργό στα πόδια του Λαμπράκη και 1-1-4 στις διαδηλώσεις της ψυχής τους.

Με λένε εξέγερση.

Με φυγάδευσαν στη σιωπή και στο βόλεμα τα σκοτεινά χρόνια των αμερικανόδουλων πρακτόρων. Χώθηκα και πλαδάρεψα εφτά χρόνια μαζί με τους Έλληνες στις πολυθρόνες της ντροπής και της υποταγής. Μου ρούφηξε το αίμα η αντιπαροχή, το θαλασσοδάνειο, ο άγνωστος πόλεμος της τηλεόρασης και η αποβλάκωση των γηπέδων. Έκανα πως δεν άκουγα τις κραυγές αυτών των λίγων που σάπιζαν στις Γυάρους και τις Μακρονήσους…

Με λένε εξέγερση.

Και ξανάνιωσα στις φλογισμένες ψυχές των φοιτητών. Ξανάδα τον ήλιο στην ταράτσα της Νομικής, ξαναγεννήθηκα στα αμφιθέατρα και στους δρόμους του Πολυτεχνείου το '73.

Με λένε εξέγερση, με λένε "Εδώ πολυτεχνείο - εδώ πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων".

Τρεις μέρες γιόρτα την άνοιξή μου και ήταν Νοέμβρης.

Έκλεισα τις τηλεοράσεις, έκλεισα τα ραδιόφωνα, άνοιξα τις πόρτες, βγήκα στους δρόμους. Έγινα πλακάτ, φέιγ βολάν, γραμμένο σύνθημα με μαρκαδόρο στους τοίχους της ιστορίας. "Κάτω η χούντα", "Έξω οι αμερικάνοι", "Θάνατος στον φασισμό". Έγινα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία".

Με λένε εξέγερση.

Δεν μ' έλιωσε η ερπύστρια του τανκ. Δεν μ' έσβησε η σιωπή των κρατητηρίων. Κάθε σπίτι έγινε κι ένα μου κρησφύγετο, κάθε ψυχή κι ένα μου εικονοστάσι.

Με λένε εξέγερση.

Έσφιξα τα δόντια και χαμογέλασα στην μεταπολίτευση και πριν προλάβω να ξαποστάσω είδα φίλους χθεσινούς να με εξαργυρώνουν, πολιτικάντηδες να μου κάνουν στριπτίζ στα μπαλκόνια, χθεσινούς εραστές να μ' απατάν στην αγκαλιά της εξουσίας. Έγινα εμπόρευμα και φανφάρες, κόκκινα παχιά χαλιά επισήμων, λόγοι δεκάρικοι σε καλοταϊσμένα στόματα ψευδεπίγραφων αγωνιστών. Ασέλγησαν στο κορμί μου, με έκαναν γιορτή καθεστωτική και με αποστέωσαν αυτοί που στην ουσία ποτέ δεν μύρισαν το άρωμά μου.

Με λένε εξέγερση.

Λένε πως τώρα πια δεν έχω χώρο ζωτικό στα όνειρά σας.

Τώρα η ζωή σας έγινε εικονική πραγματικότητα, φαστ φουντ, κινητή ψευδαιμονία, τζόγος χρηματιστηριακός και πασαρέλα μιας ομορφιάς επίπλαστης, ντυμένης με τα σινιέ ρούχα της μοναξιάς σας.

Κι όμως εγώ είμαι πάντα εδώ, κρυμμένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά σας. Όταν θα τελειώσετε με τα "limit up" σας, όταν θα σας λιώσει το ελαστικό ωράριό σας, όταν θα σας πνίξει πια η μπόχα των απόβλητων του τεχνικού πολιτισμού σας, όταν χτυπήσει και τη δικιά σας πόρτα ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός για τον οποίο τώρα αδιαφορείτε, όταν θα γίνεται και σεις θύματα τούτης της παγκοσμιοποίησης που τώρα θεοποιείτε, όταν συνειδητοποιήσετε ότι είστε τα αναλώσιμα υλικά στην κρεατομηχανή των πολυεθνικών, τότε θα με θυμηθείτε.

Γιατί με λένε εξέγερση και είμαι η συνείδησή σας.

Γιατί πάντα θα σας φλογίζω τις ψυχές με τα λόγια του Τσε:

"Μας φαίνονταν μεγάλοι γιατί ήμασταν γονατιστοί…Ας εγερθούμε".

Νίκος Π.

το κείμενο δημοσιεύτηκε σε καθημερινή εφημερίδα στις 17 Νοέμβρη 2000

Στούς σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου

Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα

κείτεται

-δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-

για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου,

και συ στο σπιτάκι σου,

μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι

και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.

Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,

η άνοιξή του παίζει κα δεν τηνε ξέρει πια.

Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,

γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.

Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο

Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,

{Λένα Παππά}

Άκουσε

«Άκουσε ... το βουητό του ωκεανού.
Το βουητό
κι όχι το αμέριμνο τραγούδι των ψαράδων.»

Η προτροπή ανήκει στον ποιητή Αντώνη Φωστιέρη
απότην συλλογή "Ο ήχος του κόσμου".